فرانچسکو، چرا دو سه سال برای یک تیم دیگر بازی نمی کنی تا چیزی برنده شوی؟
و پاسخ او بدون درنگ از زبانش جاری شد:”چون من با بازی کردن برای رم بزرگ شدم و می خواهم با بازی کردن برای رم بمیرم، چون من همیشه طرفدار رم بوده ام…
و این داستانی است که یک افسانه در بیست سال گذشته برایمان نوشته و ما با خواندنش زندگی می کنیم.
اجازه بدهید تا برایتان نقل کنم. با دوست داشتن توتی همه چیز خواهید داشت. او تنها مهارت و تکنیک نیست. ذره ذره اش دیدنی است. در او همه چیز می شود پیدا کرد. یک مرد کاملا با شخصیت، تا کسی که گاهی تصور می کند باید قانون را به یک جوان گستاخ یادآوری کند. شخصیتی که از عذرخواهی هراسی ندارد و در آخر هم همان پسر بچه ای است که به دنبال یک توپ می دود.
یادتان می آید که می گفت:”من تا ابد در رم می مانم، نمی توانم خودم را در یک پیراهن دیگر ببینم.”
امروز هم مثل دیروز است. از روز اولی که این جهان به وجود آمده فقط یک فرانچسکو توتی وجود داشته است. همان پسرکی که می گفت:”خفه! اینا چهارتاست، برو خونه!”
یادتان می آید بعد از پیروزی مان در دربی ۲۰۰۷ چطور داغ حریف را تازه کرد.”من واقعا خوشحالم که ما بردیم چون اسکودتو را با شکست دادن تیم های کوچک می شود برد.”
احتمالا اگر آن لحظه تاریخی در یورو ۲۰۰۰ مقابل ون درسار را از ذهنم پاک کنند یک حفره بزرگ وسط جمجمه ام ایجاد می شود. آن لحظه ای که به مالدینی و دی بیاجو گفت:”بهش چیپ می زنم”. و پسر واقعا این کار دیوانه واری بود، اما فرانچسکوست دیگر. همان فرانچسکویی که پله می گفت بهترین بازیکن جهان است. همانی که مارادونا می گفت شماره یک جهان و پلاتینی می گفت هنرمند فوتبال است، یک شماره ده واقعی. ستاره ای که فرانس بکن بائر می گفت دوست دارد از سری آ به بایرن مونیخ ببرد. پسرک طلایی که جیانی ریورا از باجو و دلیپرو و حتی خودش بالاتر قرارش داد و می گفت بهترین بازیکن ۲۰ سال اخیر فوتبال است، همان طور که پائولو روسی می گفت بهترین بازیکن ده سال اخیر است. جوزپه جانینی گفت فرانچسکو رم است. تنها بازیکنی از این دوران که انزو بیزوت فقید گفت حاضر می شد با خودش به جام جهانی ۸۲ ببرد. تمام بزرگان دنیای مربیگری از تراپاتونی تا فرگوسن او را ستودند. ستاره ای که حسرت داشتنش بر دل کلکسیونرهایی چون سیلویو برلوسکونی و فلورنتینو پرز ماند.
و همان طور که نیکولاس بوردیسو گفت او مقامی چون پاپ دارد. در دنیای رمی ها چشمان همه به فرانچسکو دوخته شده است.
اگر کسی جلویم را بگیرد و بپرسد اسمت چیست و اگر پیوسته بگویم:توتی توتی توتی توتی و توتی تعجب نمی کنم. این تبی است که حتی مربیانی مثل تراپ و زمن هم به آن دچار شدند. هر چه باشد اینجا شهری است پر از فرانچسکو…
منبع:رومانیوز