1- شرلی بسی در هفتاد و شش سالگی؟! کی فکرش را می کرد؟ که نماینده ی پنجاه سالگی جیمز باند در مراسم اسکار خواننده ی گلد فینگر باشد، و بعد این قدر خوب اجرا کند... در هفتاد و شش سالگی.
2- یک شوخی با وارد شدن خانواده فون تراپ در فیلم اشک ها و لبخندها، وقتی کریستوفر پلامر را احضار کردند.
3- همین که به خانم آن هاتاوی جایزه دادند و نگاه آدام شولمن، همسر بازیگر نه چندان سرشناس اش، از پایین سن به او. از ته دل.
4- همه آن قطعه موسیقی های خاطره انگیز لا به لای مراسم، که انتظار "چیم چیمینی-چیم چیمینی-چیم چیم چری"... مری پاپینز را نداشتم و خیلی چسبید.
5- اجرای آدل. و این که هیچ کس به اندازه ی او از گرفتن جایزه اش خوشحال نشد.
6- انتخاب درست اهدا کنندگان جوایز افتخاری، مایکل مور برای پی دی پنه بیکر و کوئنتین تارانتینو برای هال نیدهام.
7- بخش همیشه غافل گیر کننده ی درگذشتگان. که همیشه فکر می کنی امسال که آدم مهمی نرفت. و بعد مدام به یادت می آورد: اندرو ساریس، ماروین هملیش، کریس مارکر، هریس ساویدس (که اصلا درگذشت اش را متوجه نشده بودم و در کافه سینما هم بازتاب اش ندادیم)، فرانک پیرسون، ریچارد زانوک (که مثل هر تهیه کننده ی دیگری توی فیلم آرشیوی اش از اهمیت داستان خوب برای فیلم گفت) و البته آقای هال دیوید؛ ترانه سرای "قطرات باران که بر سرم می ریزد"، از فیلم بوچ کسیدی و ساندنس کید. دریغ آلودتر این که همه شان از نسل طلایی 1970. روزگار این طور چرخیده است.
8- طوری که داستین هافمن جایزه ی جانگو را اعلام کرد: مستر تارانتینو! و علامت v همیشگی اش. خودش می داند که این جایزه برای همه ی ماست.
9- واکنش استیون اسپیلبرگ به شگفتی اسکار امسال؛ بهترین کارگردانی برای آنگ لی. به مرحله ای رسیده که ادای تواضع و پذیرش را درنمی آورد. آدم حسابی توی سالن بود. و بعدش که لی سرش را به سمت آسمان برد و "خدای سینما" را سپاس گفت.
10- و این که؛ میشل اوباما هم آمد و باز لینکلن نگرفت... تا بن افلک "آرگو" بیاید و از دوستان اش "توی ایران" تشکر کند!
منبع: امیر قادری / کافه سینما