همانطور که می دانید فیلم اتوبوسی به نام هوسساخته الیا کازانیکی از فیلم های مثال زدنی در امر بازیگری است، تقابل بازیگران صاحب سبکی چون مارلون براندو و ویوین لی در این فیلم برای تماشاگران همیشه دیدنی و برای تحلیلگران همواره ستودنی است، در تک تک پلان ها شاهد بازی های مناسب، به جا، و البته باور کردنی هستیم، به طوری که اکت های بازیگران را بازیگری نمی دانیم بلکه آن ها را به طور کامل باور داریم و می بینیم که آنان به اصطلاح عام با نقششان زندگی می کنند. براندو و ویوین لی دو شیوه متفاوت در بازیگری را پیاده می کنند که هر کدام ابزار خاص خود را می خواهد و به تبع هم هرکدام تبعات خاص خود را دارد. بعد از اتمام فیلمبرداری این فیلم، مارلون براندو به سراغ پروژه بعدی اش می رود اما ویوین لی دچار ناراحتی روحی شده و ماه ها بستری می شود. در تاریخ سینما اینگونه تبعات بازیگری تنها برای ویوین لی اتفاق نیفتاد، بلکه بازیگرانی چون آل پاچینو در هنگام فیلمبرداری بعد از ظهر سگیدچار ناراحتی های روحی و هم دچار خود فراموشی می شود، به راستی چه عاملی باعث می شود که بازیگران بزرگی چون لی و پاچینو خود را به عنوان شخص دیگری فراموش کنند، و تبدیل به شخصیتی دیگر شوند؟ البته بهتر است این را هم بدانیم که لی و پاچینو هر دو درمان شدند، لی به وسیله پزشکان و پاچینو به وسیله استادش لی استراسبرگ اما به هر حال عواملی وجود دارد، این دو فیلم در تاریخ سینما فیلمهایی مثال زدنی در امر بازیگری به شمار آیند.
اولین بار که خبر مرگ هیث لجر را به علت ناراحتی روحی و روانی که از نتایج بازی در نقش جوکر و مصرف بیش از اندازه داروی آرام بخش بود شنیدم، این نوع اختیار جز اغراق بیش از حد نیست، و هیث لجر خودکشی کرده است، اما وقتی جک نیکلسون بزرگ بعد از مرگ لجر گفت: به او توسیعه کرده بودم بازی در نقش ژوکر خطرناک است، مرگ لجر برای من معمایی شد که با وجود نمونه های ذکر شده در ابتدای متن پاسخ آن را پیدا کردم، جوکر نقشی بود که خود نیکسون آن را ایفا کرده ، اما هیچ گاه خبر از ناراحتی ها و افسردگی های او نشنیدیم و او مانند براندو به سراغ پروژه های بعدی اش رفت، اما هیث لجر همانند لی و پاچینو در نقشش فرو رفته بود و باید اعتراف کرد که به کاراکتر جوکر در فیلمنامه نولان بسیار باورپذیر پرداخته شده بود و با این تفاسیر از طریق روحی با شخصی که قرار بود آن نقش را ایفا کند گره می خورد. و در انتها هیث لجر نتوانست جلوی کژاندیشی های ژوکر را درون خود بگیرد و اینگونه شد که سینما یک نابغه را از دست داد.
منابع:نقد سینما.نقد فارسی